چرا احمدی نژاد از سخن گفتن در مورد حوادث پس از انتخابات طفره می رود؟

این گروه ها که از قضا، خود در این سالها، بخش هایی جدی از حاکمیت را در اختیار گرفته اند، هماره با فقدان "بحران آفرین" ایده اقتصادی، فرهنگی و سیاسی مدون و منسجم دست به گریبان بوده اند و همواره با شعله ورتر کردن آشوب های ذهن جمعی و تیره کردن فضای سیاسی، راه را بر نقد خود بسته اند و حیات و دوام خود را مدیون این اغتشاش هایی هستند که در اذهان عمومی می افکنند و بر فریفتن آنها، کار داوری درباره کارنامه نه هرگز کامیاب خویش را دشوار می کنند.

دوم. محمود احمدی نژاد ، همواره جنجالی بوده است. او همیشه (عامدانه یا ناخودآگاه) در راس اخبار ، خود را نگه می دارد و ارزنی از "تیتر یک" رسانه ها فاصله نمی گیرد، این اتفاق، دیروز (13 مرداد) نیز تکرار شد و بار دیگر بیش از پیش برجسته شد. اما این بار، ماجرا کمی متفاوت و شگفت انگیزتر از پیش است و شاید تاییدی باشد بر تحلیل های سابقاً مطرح شده ای که  مدعی عقب نشینی او از  موضع گیری در مورد حوادث پس از انتخابات ریاست جمهوری، بود،

احمدی نژاد در گفت و گو با یورونیوز، در پاسخ به سئوالی در مورد "ایجاد محدودیت‌ها برای عده‌ای از سران حوادث بعد از انتخابات ریاست جمهوری" گفت: در همه کشورها زندان و محدودیت قانونی وجود دارد و کسانی که از ایجاد محدودیت‌ برایشان سوال می کنید {سران حوادث پس از انتخابات}، افرادی هستند که مسایلی با قوه قضائیه دارند.

وی با اشاره به قوه قضاییه، بار دیگر ، پای خود و دولتش را از ماجراهای اخیر کنار کشید و گفت: در ایران دستگاه قضایی نهادی مستقل [از دولت] است و بنده حق دخالت در کار قضات را ندارم. البته قوانینی وجود دارند که افراد طبق آنها می‌توانند از حقوق خود دفاع کنند؛ اما اگر نظر شخصی بنده را در این خصوص بخواهید آرزویم اینست که در هیچ جای دنیا و در اروپا و آمریکا هم حتی یک زندانی و زندان مخفی وجود نداشته باشد.

عدم واکنش صریح رییس جمهور (آنهم در گفت و گو با یک شبکه مطرح اروپایی) به اتفاقات سال 88 و واگذاری آن به قوه قضاییه، این ظن را تقویت می کند که گویی جناب احمدی نژاد با بیان اظهاراتی چون "به من ارتباطی ندارد، قوه قضاییه مستقل است...آرزویم اینست که در هیچ جا یک زندانی وجود نداشته باشد" درصدد تایید اتفاقات سال 88، جاخالی دادن از پس اتفاقات آن روزها و انداختن تقصیر به گردن نظام اسلامی است که گویی جناب ایشان، مظلومی عارف مسلک و گوشه گیر است که صرفاً اتفاقات آن روزها، باعث تخریب چهره موجهش شده و او نیز، از سر نجابت، سکوت پیشه کرده تا به جای تنش زایی، تنش بزداید و خدمتی راستین و بی منت نثار ملتش کند!

اتفاقی که پیشتر با سکوت احیاناً عالمانه ی او و جریانش در ایام درگیری های 88 و در نتیجه، تغییر شعارهای خیابانی از شخص احمدی نژاد به سوی "اساس نظام اسلامی" و پرواز توقعات علیه جمهوری اسلامی، تکرار شده بود.

سوم: این قبیل بازیگری ها و "توپ را به زمین نظام اسلامی و قوه قضاییه انداختن" از سوی رییس جمهور، صرفاً شامل این موضوع نمی شود و بس مسبوق به سابقه است، به طوریکه پیشتر نیز احمدی نژاد در گفت و گو با یک تلویزیون خارجی، در پاسخ به سئوالی در مورد پرونده های "حقوق بشری در ایران"، بی آنکه نظری در رد یا تایید  اقدامات قوه قضاییه بیان کند، تلویحاً از "بی ارتباطی آن اتفاقات با دولت و از استقلال قوه قضاییه" سخن گفته بود. ادعایی که به نظر ، مهر تاییدی بود بر جوسازی دشمنان و ادعای مخالفان غربی جمهوری اسلامی!

جالب تر آنکه، دکتر احمدی نژاد (حتی در ایام حوادث انتخابات 88) ، اشاره ی مستقیمی به آن حوادث نداشته و حتی در گفت و گوی زنده تلویزیونی و در واکنش به سئوال مجری که در مورد این اتفاقات پرسید، سعی کرد بحث و موضوع را به سوی مسائل داخلی دولت مانند ادعای "هجمه به نزدیکانش همچون رحیم مشایی"، سوق دهد.

چهارم: براساس تحلیل برخی صاحب نظران سیاسی مانند علی مطهری، "احمدی نژاد یکی از عوامل اصلی حوادث انتخابات 88 است که آغاز تنش ها را در مناظره های تلویزیونی کلید زد"

مطهری می گوید: احمدی نژاد باید به همراه موسوی و کروبی محاکمه شوند تا نقش هر یک در اتفاقات ناگوار سال 88، مشخص شود.

البته از دید نگارنده، آنچه در این مدت شاهد بودیم، بیش از آن که نشاندهنده خط تکاملی و پیشرفت حل و شفافیت موضوع و ختم پرونده و محاکمه متهمان باشد، گونه ای تشویش و سردرگمی است که سبب اتّساع و تداوم بیمار گونه و مرموز جریان این پرونده هاست.

ضمن آنکه تردیدی هم نیست که پاره  ای از جناح  ها و جریان  ها، چندان طالب و راغب حل قضایی و قطعی این پرونده  ها نیستند و کشدار شدن آن را بیشتر می  پسندند تا بتوانند هرازگاه از آن به عنوان دستمایه  ای برای مطالبات سیاسی و جناحی استفاده کنند.  گوآنکه مطالبات سیاسی و داد و ستدهای جناحی  ای که طی ماه  های اخیر روی میز پرونده مذکور انجام گرفته، بی استثنا، پیامدهای بحران زا و امنیت شکنی داشته است.

پنجم: صرفنظر از آنچه گفتیم، و با چشم پوشی از اشکالات صوری و محتوایی این قبیل برخوردها، متولیان کشور بویژه مدیران و مسئولان عالیرتبه هر یک از قوا، بایستی بر این نکته تأمل کنند که یک مسئول در شرایط مختلف تا چه اندازه مجاز است به اقداماتی دست زند که تنشی در کشور بیافریند و مورد بهره برداری  این و آن قرار گیرد و افکار عمومی را علیه نهادهایی چون قوه قضاییه، مجلس یا غیر آن، تحریک کند و چشم مردم را نسبت به تحولات و واقعیت های کشور تیره و غبار آلود سازد.