خطر رقابت منفی در کمین بیلت‌سازی آلومینیوم

به گزارش باشگاه آلومینیوم به نقل از صمت، درباره تولید بیلت آلومینیوم و کاربرد آن در کشور، هبت‌الله فاضلی، رئیس اتحادیه آلومینیوم‌کاران کشور می‌گوید: بیلت آلومینیومی نوعی شمش آلومینیومی است که جزو محصولات نیمه‌ساخته ریخته‌گری آلومینیوم به‌شمار می‌رود و بیشتر در صنایع اکستروژن کاربرد دارد (شکل دادن فلزاتی مانند آلومینیوم فرآیند مشخصی دارد که به‌وسیله نیروی هیدرولیکی با فشار وارد قالب می‌شود و به عنوان محصولات اکسترودی در شکل‌های متفاوت از قالب خارج می‌شود. 

پرس‌های اکستروژن در اندازه‌های معینی ساخته می‌شوند و اندازه آنها ارتباط مستقیمی با اندازه شمشی دارد که باید اکسترود شود.) بیلت آلومینیومی بر اساس سفارش مشتریان در انواع گروه‌های آلیاژی کارپذیر براساس استاندارد بین‌المللی و در قطرهای گوناگون تولید می‌شود. 

فاضلی عنوان کرد: به عبارت دیگر در مرحله نخست پودر آلومینا تبدیل به شمش و سپس شمش تبدیل به بیلت آلومینیوم می‌شود. ترکیب بیلت به لحاظ آلیاژی با شمش متفاوت است. درجه خلوص شمش با بیلت نیز متفاوت است. بیلت در خلوص بالا بیشتر کاربرد نظامی دارد. 

وی در پاسخ به این پرسش که بیلت در چه کارخانه‌هایی در کشور تولید می‌شود، عنوان کرد: بیلت را شرکت ایرالکو تولید می‌کند. البته برخی کارخانه‌ها ضایعات را خریداری می‌کنند و ریخته‌گری انجام می‌دهند و بیلت تولید می‌کنند، اما تنها شرکتی که بیلت باکیفیت و با رعایت استاندارد تولید می‌کند، شرکت ایرالکو است. 

رئیس اتحادیه آلومینیوم‌کاران کشور همچنین در پاسخ به این پرسش که چه میزان بیلت در ایران موردنیاز است، گفت: کشور به بیش از ۱۰۰ هزار تن بیلت آلومینیوم نیاز دارد که در داخل تولید می‌شود و بیشتر واحدها نیاز خود را در داخل تامین می‌کنند.

خطوط تولید بیلت ‌روزآمد نیستند

درباره سرمایه‌گذاری در خط تولید بیلت در کشور و روزآمد بودن این خطوط، ابوالفضل رضایی، دبیر سندیکای صنایع آلومینیوم ایران نیز گفت: یکی از مسائل مربوط به خطوط بیلت‌ این است که باید این خطوط مدرنیزه شوند. در این زمینه خطوط بیلت‌ریزی مدرنی در کشور راه‌اندازی نشده است. یک خط مدرن بیلت در ایرالکو موجود است که راه‌اندازی نشده است.

رضایی در پاسخ به این پرسش که چرا ایرالکو خط بیلت‌ریزی مدرن خود را راه‌اندازی نمی‌کند، گفت: سرمایه‌گذاری روی صنعت تولید بیلت با فناوری قدیمی به‌طور قطع باعث هدر رفتن سرمایه و منابع مالی شرکت‌ها شده است، درحالی‌که خط مدرن بیلت‌ریزی ایرالکو با ظرفیت ۶۰ هزار تن در سال در حال خاک خوردن است.

وی ادامه داد: البته در چند وقت گذشته بازدیدهایی از تعدادی از شرکت‌های تولیدی پروفیل در سطح کشور داشتیم که به وضوح شاهد سرمایه‌گذاری‌های این بخش‌ها برای تولید بیلت بودیم. اگرچه این موضوع نویدبخش کاهش انحصار تولید بیلت و از همه مهم‌تر افزایش سطح کیفی بیلت تولیدی و به تبع آن بهبود کیفیت پروفیل‌های داخلی شده است، به‌طوری که اکنون با افتخار می‌توان پروفیل‌های تولیدی کشور را در سطح تولیدات وارداتی و حتی به مراتب بهتر از نوع وارداتی دانست. 
دبیر سندیکای صنایع آلومینیوم ادامه داد: اما باید این موضوع را مدنظر داشت که نبود برنامه‌ریزی برای تولید بیلت ازسوی واحدهای کوچک‌تر به‌عنوان مواد اولیه صنایع اکستروژن و بخش بزرگی از واحدهای تولیدی آلومینیوم و کاهش سطح کیفی بیلت‌های توزیعی سبب سوق این شرکت‌ها به سمت سرمایه‌گذاری برای ایجاد واحد ذوب و ریخت بیلت شد. 

رضایی در ادامه خاطرنشان کرد: سرمایه‌هایی که باید جذب بدنه صنعت و سرمایه در گردش شرکت‌های آلومینیوم شود، به واسطه این نبود تعادل و بی‌نظمی‌ها در تولید و عرضه سبب سوق صاحبان صنایع و این شرکت‌ها به سرمایه‌گذاری برای ریخته‌گری و تولید بیلت شده است. هرچند این موضوع نکته‌های مثبت زیادی داشته اما اگر این موضوع مدیریت نشود علاوه بر هدررفت سرمایه‌ها در آینده، برای شرکت‌های بزرگ تولیدکننده بیلت و شرکت‌های کوچک سرمایه‌گذار مشکل ایجاد خواهد کرد.
وی افزود: با توجه به حجم مصرف فعلی بیلت در کشور، چنانچه روند سرمایه‌گذاری برای ایجاد واحد ریخت بیلت به همین شکل پیش رود، با حجم زیادی از واحدهای تولیدی بیلت روبه‌رو خواهیم بود که برای جذب مشتری و فروش کالای خود به ناچار به رقابت منفی با هم پرداخته و به تبع بر سطح کمی و کیفی تولید داخل تاثیر خواهند گذاشت کما اینکه در شرایط فعلی هم این رقابت‌ها به وضوح دیده شده و بدون شک با افزایش تعداد واحدهای ریخت بیلت این تنش‌ها بیشتر شده و به ناچار منجر به حذف برخی واحدها و سرمایه‌ها خواهد شد، همچنین با ادامه روند ایجاد واحدهای کوچک ریخته‌گری به‌واسطه محدودیت سرمایه‌گذاری، این واحدها در آینده به‌ندرت می‌توانند خود را با فناوری‌های روز منطبق کنند.

دبیر سندیکای صنایع آلومینیوم ایران همچنین گفت: چنانچه وزارت صنعت، معدن و تجارت و نهادهای تصمیم‌گیر سطح همکاری‌های خود را پیش از اتخاذ تصمیم‌ها با تشکل‌ها و انجمن‌ها بیشتر کنند و به مشورت با این تشکل‌ها اهمیت داده شود، برنامه‌ریزی و هدایت سرمایه‌های کوچک و بزرگ به سمت ساخت واحدهای با ارزش‌افزوده بالاتر و صادرات و تکمیل زنجیره تامین، تولید و توزیع بهتر انجام خواهد شد.